Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Πάμε πάλι (νο 1;)

Χτες ταχυδρόμησα το βιβλίο μου σε νέο εκδότη (θα τον αποκαλούμε Εκδότη-2 για ευκολία).

Αν έβγαλα κάποιο συμπέρασμα από την όλη εμπειρία της απόρριψης, είναι πως δεν υπάρχει "σωστός" τρόπος δράσης. Μπορεί κανείς να ακολουθήσει τις καλοπροαίρετες συμβουλές των φίλων του όταν επιλέγει σε ποιον εκδοτικό οίκο θα στείλει το πόνημά του. Και μετά, αν ατυχήσει, αναπόφευκτα θα σκεφτεί "δεν έπρεπε να τους ακούσω, τώρα υφίσταμαι τις συνέπειες του δικού τους λάθους". Μη βιαστεί να πει κανείς πως πρέπει ν' ακολουθούμε το δικό μας ένστικτο. Μπορεί ο επίδοξος συγγραφέας να επιλέξει να μην ακούσει τους φίλους του και να κάνει του κεφαλιού του. Και μετά, αν ατυχήσει, αναπόφευκτα θα σκεφτεί "έπρεπε να τους ακούσω, τώρα υφίσταμαι τις συνέπειες του δικού μου λάθους από το οποίο προσπάθησαν να με προστατέψουν".

Αφού και ο συγγραφέας και οι φίλοι του με εκτιμήσεις κινούνται, δεν υπάρχει σωστή λύση, δεν υπάρχει σωστή αντίδραση στην ατυχία. Ο καθένας ας εμπιστευτεί το ένστικτο που θεωρεί πιο ισχυρό, το δικό του ή των ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Και να μη νιώσει καθόλου πικρία όποια κι αν είναι η έκβαση. Κατά κάποιον τρόπο, δική του είναι η επιλογή και στις δυο περιπτώσεις. (Έτσι, εγκυκλοπαιδικά, ο Εκδότης-2 ήταν η πρώτη μου επιλογή)


Το ιστολόγιο επανέρχεται δριμύτερο. Αναμείνατε νέο παραμύθι αύριο ή μεθαύριο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: