Στο φάνταζυ, είναι δεδομένη η ύπαρξη του υπερφυσικού. Κι εν μέρει, ένα έργο του είδους κατηγοριοποιείται (π.χ. σε dark fantasy ή σε high fantasy) από τη χροιά και την έκταση/ένταση που δινει στο υπερφυσικό.
Εγώ επέλεξα ν' αποφύγω την πεπατημένη και την εύκολη (μάλλον μη ελληνική) λύση της μαγείας. Δε θα βρείτε μάγους οι οποίοι να κάνουν ξόρκια με την απλή χρήση επωδών και χειρονομιών, στους "Γιους της Στάχτης". Για την ακρίβεια, απέφυγα κατά το δυνατόν τις λέξεις "μάγος", "μαγεία", "μαγικό".
Οι κάτοικοι της Πλάσης, όπως την έχω στο μυαλό μου, μοιάζουν σε σκεπτικό μ' αυτούς του δικού μας ως και πριν τα μέσα του 20ου αιώνα. Όλοι ξέρουν ότι στον γκρεμισμένο μύλο έξω από το χωριό βγαίνει κάθε πανσέληνο ένα στοιχειό, ότι δεν πρέπει να πάνε στη λίμνη τη νύχτα γιατί θα δουν τις νεράιδες να χορεύουν και θα τρελαθούν, ότι πέρα μακριά στην ανατολή ζουν δράκοι. Αλλά σπανίως θα βρεθεί κάποιος που να τα έχει δει ο ίδιος όλ' αυτά τα θαυμαστά.
Στην Πλάση, αντίθετα από το δικό μας κόσμο, τέτοιοι μύθοι είναι όντως αληθινοί (όχι πάντα ακριβείς, όμως). Αν ο άνθρωπος έλθει σε επαφή μαζί τους, η ζωή του αλλάζει σημαντικά και οριστικά. Μπορεί ο φθονερός γείτονας να τον καταραστεί, μπορεί κάποιος πλούσιος να κλέψει την καρδιά της όμορφης αραββωνιαστικιάς τους γητεύοντάς τη. Αλλά για τους περισσότερους, οι περισσότερες μέρες είναι γεμάτες με πιο επείγοντα πράγματα, όπως η δουλειά τους κι η οικογένειά τους. Η ύπαρξη του υπερφυσικού δεν επηρεάζει την καθημερινότητά τους - πέρα από το να τους αναγκάζει, ας πούμε, τις νύχτες να περνούν καλού-κακού γύρω από το κοιμητήριο κι όχι μέσα απ' αυτό.
Κάποιοι από τους ήρωες του βιβλίου αποτελούν εξαίρεση στα παραπάνω (αλλιώς, τι φάνταζυ θα ήταν; Και τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε ως ανάγνωσμα;) Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τη φύση της Πλάσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου